Η υπεράσπιση των Χαλυβουργών είναι καθήκον όλων μας

     

Την ώρα που η συγκυβέρνηση δήλωνε ότι «βγαίνει στις αγορές», σε κάποια δικαστική αίθουσα στην Ευελπίδων, κάποιος εισαγγελέας και δικαστής διάβαζαν μια προαποφασισμένη καταδίκη του μεγάλου απεργιακού αγώνα των Χαλυβουργών. Καταδίκαζαν με στημένες κατηγορίες 24 Χαλυβουργούς γιατί τόλμησαν να παλέψουν για το δικαίωμά τους στη δουλειά, για να επαναπροσληφθούν οι συνάδελφοί τους που απολύθηκαν από τον Μάνεση. Ηταν μια καταδίκη που την είχαν αποφασίσει και γράψει προτού ακόμα απολογηθούν οι κατηγορούμενοι, που επιβεβαίωσε ότι αντεργατικά μέτρα, νόμος και τάξη, πάνε μαζί.

         Την ώρα που η συγκυβέρνηση και η αντιπολίτευση προσπαθούσαν να κρύψουν τη συμφωνία τους με την πολιτική της ΕΕ και του ΣΕΒ πίσω από το σίριαλ Μπαλτάκου - Κασιδιάρη και τη «μεγάλη ανακάλυψη» για τις σχέσεις της Χρυσής Αυγής με βουλευτές όλων των κομμάτων που υποστηρίζουν το καπιταλιστικό σύστημα, οι Χαλυβουργοί καταδικάζονταν με τη φασιστική λογική της «συλλογικής ευθύνης».

            Ηταν και αυτό ένα ακόμα μήνυμα προς τους επενδυτές, που τους έλεγε «μη διστάζετε, εμείς δεν έχουμε μόνο φτηνούς εργάτες αλλά έχουμε το νόμο και την τάξη, τους εισαγγελείς, τα δικαστήρια και τα ΜΑΤ» για όσους θα τολμήσουν να διεκδικήσουν παραπάνω μισθούς και δικαιώματα. Εξάλλου, ίσως δεν είναι και τυχαίο ότι αυτή η κατάπτυστη απόφαση πάρθηκε την ίδια μέρα της πανεργατικής απεργίας, όπου χιλιάδες εργάτες και νέοι διαδήλωναν ενάντια στα αντεργατικά μέτρα κυβέρνησης και ΕΕ.

Ηρθε και αυτή να επιβεβαιώσει το πώς θα είναι η ζωή των εργατών στη φάση της ανάπτυξης. Ολα στην υπηρεσία του Μάνεση και της τάξης του. Φτηνό ρεύμα, φοροαπαλλαγές, νόμοι που θα του αυξάνουν τα κέρδη, εισαγγελείς και δικαστές που θα αποφασίζουν ό,τι τους παραγγέλνει, κατασταλτικοί μηχανισμοί που θα τρέχουν όταν τους χρειάζεται, εργοδοτικός μηχανισμός που θα νομιμοποιεί τις αποφάσεις του και όταν χρειάζεται θα αξιοποιούνται ως ψευδομάρτυρες, ως σύγχρονοι καταδότες. Με δυο λόγια, «σκάσε και σκάβε» θα είναι η ανάπτυξη για τον εργάτη.

Το παράδειγμα της Χαλυβουργίας κατά τη διάρκεια της απεργίας και μετά τη λήξη της, δείχνει ποιο είναι το αφεντικό, ποιος έχει την εξουσία, ποιοι τον υπηρετούν και τσακώνονται για το ποιος μπορεί να το κάνει καλύτερα. Δείχνει ποιος είναι με ποιον, με ποια πλευρά είναι η κάθε πολιτική και συνδικαλιστική δύναμη. Προσφέρει πλούσια συμπεράσματα για το ταξικό εργατικό κίνημα.

Το αστικό κράτος στο πρόσωπο των Χαλυβουργών καταδίκασε την ηρωική τους απεργία, το αγωνιστικό τους παράδειγμα, την εργατική αλληλεγγύη. Η εργοδοσία και το σύστημα συνολικά, έδειξε το απάνθρωπο, εκδικητικό του πρόσωπο. Προσπάθησε να τρομοκρατήσει όσους σκέφτονται να αγωνιστούν, να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους.

Καταδίκασε εργάτες Χαλυβουργούς που τους είχε ο Μάνεσης για χρόνια στη δούλεψή του, που με τον ιδρώτα τους έφτιαξε πλούτη και παλάτια. Δούλευαν για χρόνια σα σκλάβοι στο κολαστήριο της Χαλυβουργίας. Πολλοί σακατεύτηκαν, άλλοι αρρώστησαν από τις ανθυγιεινές συνθήκες δουλειάς και τη μεγάλη κούραση. Λιώσανε εκατομμύρια τόνους σκραπ, φτιάξανε εκατομμύρια τόνους σίδερο.

Με το δικό τους σίδερο φτιάχτηκαν στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο μεγάλα έργα, γέφυρες, δρόμοι, μεγάλα κτίρια, χιλιάδες πολυκατοικίες και σπίτια. Με τον ιδρώτα και το αίμα τους, ο Μάνεσης έφτιαξε στην Ελλάδα και αλλού και άλλες επιχειρήσεις, όπου αγόρασε και άλλους σκλάβους. Με τα δικά τους λεφτά αγόρασε βίλες κότερα, αεροπλάνα, γύρισε όλο τον κόσμο διασκεδάζοντας. Με τα δικά τους λεφτά έχει δεκάδες ανθρώπους για να υπηρετούν τα σκυλιά του, τα παιδιά του, που τα σπούδασε στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Ο ίδιος ούτε που ξέρει το πώς δουλεύει το χαλυβουργείο, ξέρει μόνο το πού βρίσκεται. Ακόμα κι αν κλείσει, έχει εξασφαλίσει να ζήσουν ζωή χαρισάμενη ακόμα και τα τρισέγγονά του.

Από την άλλη, οι Χαλυβουργοί που καταδίκασαν, συνεχίζουν να είναι φτωχοί, ζουν στο νοίκι ή με το δάνειο, με τους λογαριασμούς απλήρωτους, με παιδιά άνεργα. Οι περισσότεροι είναι απολυμένοι, δύσκολα θα μπορέσουν να ξαναβρούν δουλειά. Οι υπόλοιποι είναι υποψήφιοι άνεργοι, τώρα τους καταδίκασαν για να τους κλέψουν και την αποζημίωση.

Δυο κόσμοι σε σύγκρουση

Στο δικαστήριο, όπως και κατά τη διάρκεια του εννιάμηνου αγώνα, συγκρούστηκαν οι δυο κόσμοι, οι δυο πολιτισμοί. Ο υπερήφανος κόσμος των απεργών Χαλυβουργών και όλων των αγωνιζόμενων εργατών και ο σάπιος κόσμος του συστήματος. Από τη μια, οι αγωνιστές με τις απολογίες τους και οι δικηγόροι τους με τις αγορεύσεις τους, ανέδειξαν τις αξίες του αγώνα, της προσφοράς και της αλληλεγγύης, το μεγαλείο της εργατικής τάξης. Αποκάλυψαν τη σαπίλα του καπιταλιστικού συστήματος και προκάλεσαν το σεβασμό και το θαυμασμό.

Από την άλλη, ο σάπιος κόσμος της εκμετάλλευσης, το συνονθύλευμα του ψεύδους, της συκοφαντίας και του χαφιεδισμού, που προκαλούσε αγανάκτηση και αηδία. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι ψευδομάρτυρες αφού εκτέλεσαν την εντολή, λειτουργώντας ως σύγχρονοι καταδότες, όπως στην κατοχή, μετά εξαφανίστηκαν από το δικαστήριο.

Αυτοί οι δυο κόσμοι είναι που συγκρούονται κάθε μέρα, σε κάθε αγώνα, σε κάθε χώρο δουλειάς, παντού. Οταν η κυβέρνηση με την εργοδοσία έστειλαν τα ΜΑΤ στη Χαλυβουργία, οι απεργοί δήλωναν με υπερηφάνεια:

«Ξέρουμε ότι στην πύλη της Χαλυβουργίας αντικειμενικά συγκρούονται δύο αντίθετες τάξεις, δύο αντίθετοι κόσμοι. Από τη μία, η τάξη του Μάνεση με την κυβέρνηση, το κράτος της, τη Δικαιοσύνη, τα μέσα προπαγάνδας της και τους ανθρώπους της στα συνδικάτα. Από την άλλη, οι Χαλυβουργοί, με τη συμπαράσταση και αλληλεγγύη της τάξης τους, του ταξικού εργατικού κινήματος και των συμμάχων του.

Από τη μία, το πρότυπο της αστικής τάξης, δηλαδή του υποταγμένου στην εργοδοσία, του απεργοσπάστη, του ανθρώπου που "τον ενδιαφέρει μόνο το τομάρι του", που γι' αυτό πουλάει ακόμα και το μέλλον των παιδιών του. Αυτού που βγαίνει στην τηλεόραση και δίχως ντροπή δηλώνει "ότι αφού ο Μάνεσης μου λέει να δουλέψω με αυτά που έδινε προηγούμενα δεν υπάρχει λόγος να απεργώ" και δεν τον ενδιαφέρει τι θα γίνει με τους 120 απολυμένους συναδέλφους του.

Από την άλλη, είναι το πρότυπο του απεργού Χαλυβουργού, που για εννιά μήνες απεργεί, για να επαναπροσληφθεί ο συνάδελφός του στη δουλειά. Που έχει υποβάλει τον εαυτό του και την οικογένειά του σε απίστευτη οικονομική και γενικότερη ταλαιπωρία και παλεύει για την αξιοπρέπεια, την τιμή, τη δική του και της τάξης του, που έβαλε το εμείς πάνω από το εγώ του.

Από τη μία, είναι ο φοβισμένος, ο υποταγμένος, που η ιστορία θα τον βάλει εκεί που πρέπει, στα αζήτητα, στα σκουπίδια και τα παιδιά του θα ντρέπονται γι' αυτόν. Από την άλλη, ο ήρωας, που οι επόμενες γενιές της εργατικής τάξης θα τον αναφέρουν πάντα ως πρότυπο, θα προσπαθούν να του μοιάσουν και τα παιδιά του θα καμαρώνουν γι' αυτόν.

Από τη μία, η υποταγή, η σαπίλα, ο βάλτος, το γλείψιμο, το πισωγύρισμα. Από την άλλη, η υπερηφάνεια, το καύσιμο για να κινείται ο τροχός της Ιστορίας προς τα μπροστά, προς την απελευθέρωση συνολικά της εργατικής τάξης από την εκμετάλλευση. Προχωράμε, είμαστε σε επαγρύπνηση και ετοιμότητα». Τέτοια ήταν και η πολύμηνη αναμέτρηση μέσα στις αίθουσες των δικαστηρίων.

Ο σπόρος θα αποδώσει καρπούς

Καταδίκασαν έναν αγώνα που έχει νομιμοποιηθεί στη συνείδηση χιλιάδων εργαζόμενων, που γι' αυτόν μιλάει με θαυμασμό όλη η ανθρωπότητα και έσπασαν τα μούτρα τους. Η Χαλυβουργία θα συνεχίσει να είναι εφιάλτης τους. Τώρα το «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» θα ακούγεται πιο δυνατά και θα φωνάζεται από περισσότερους.

Οι Χαλυβουργοί τους είχαν δηλώσει πολλές φορές ότι δεν είναι για τα δόντια τους, ότι δεν πρόκειται ούτε να αιφνιδιαστούν, ούτε να φοβηθούν. Οταν μετά από εννιά μήνες απεργιακού αγώνα ανέστειλαν την απεργία τους, γνώριζαν τι τους περιμένει, γι' αυτό τότε στην απόφασή τους, μεταξύ άλλων, έλεγαν:

«Δεν το βάζουμε κάτω. Γνωρίζουμε ότι αυτός ο αγώνας, όσο μεγάλος κι αν είναι, δεν ήταν ο πρώτος, ούτε θα είναι ο τελευταίος αγώνας που δίνουμε στη Χαλυβουργία. Η κατάσταση το επόμενο διάστημα θα χειροτερέψει, έρχεται νέα καταιγίδα αντεργατικών μέτρων, στα ωράρια, στους μισθούς, στις συντάξεις, στην Υγεία, στην Παιδεία, νέα φοροληστεία. Νέες δεκάδες χιλιάδες απολύσεις. Γι' αυτό η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, θέλει να επιβάλλει το "νόμο και την τάξη".

Εμείς προσπαθήσαμε να ανταποκριθούμε, όσο μπορούσαμε καλύτερα, στην εμπιστοσύνη που μας έδειξαν και νομίζουμε πως τα καταφέραμε. Ρίξαμε αρκετό σπόρο και είμαστε σίγουροι πως το επόμενο διάστημα θα αποδώσει καρπούς για όλους τους εργαζόμενους. Οι πιο μεγάλοι και σκληροί αγώνες είναι μπροστά μας.

Γνωρίζουμε ότι η Ιστορία το έφερε να βρεθούμε στην εμπροσθοφυλακή αυτού του αγώνα. Δεν πήραν όμως τα μυαλά μας αέρα, γιατί έχουμε συνειδητοποιήσει πως ένα μικρό τμήμα της εργατικής τάξης, όπως είμαστε εμείς, δεν μπορεί να τα βάλει με όλον τον κρατικό μηχανισμό, να ανατρέψει την κατάσταση, αν συνολικά η εργατική τάξη δεν ακολουθήσει το δρόμο των Χαλυβουργών, αν δεν αλλάξουν οι γενικότεροι πολιτικοί συσχετισμοί και στο εργατικό κίνημα.

Ο αγώνας μας αποτελεί ήδη μια μεγάλη παρακαταθήκη. Τα παιδιά μας θα περπατάνε με το κεφάλι ψηλά, θα είναι υπερήφανα γιατί οι πατεράδες τους και οι μανάδες τους έκαναν το καθήκον τους. Γιατί στάθηκαν με το κεφάλι ψηλά, αψήφησαν την ταπείνωση και τον τρόμο της εργοδοσίας. Γιατί στάθηκαν αλύγιστοι, πάλεψαν για ένα καλύτερο μέλλον γι' αυτούς και τα παιδιά τους. Ο αγώνας μας θα αποτελεί αντικείμενο συζήτησης και θαυμασμού στις επόμενες γενιές, θα αποτελεί παράδειγμα και πηγή έμπνευσης. Γυρίζουμε συντεταγμένα, με ψηλά το κεφάλι και προς το παρόν συνεχίζουμε τον αγώνα για την υλοποίηση των αιτημάτων μας με άλλες μορφές».

Η δικαστική μάχη ήταν συνέχεια της απεργίας. Ο Μάνεσης και η κυβέρνηση πίστευε ότι θα πετύχει στο δικαστήριο, αυτό που δεν μπόρεσε στον εννιάμηνο απεργιακό αγώνα. Να τους κάνει να γονατίσουν, να σκύψουν το κεφάλι, να προδώσουν τον αγώνα τους. Εχασαν όμως για άλλη μια φορά όλοι τους. Κέρδισαν οι Χαλυβουργοί. Στάθηκαν αλύγιστοι και υπερήφανοι μπροστά στο δικαστήριο του Μάνεση, όπως στάθηκαν για εννιά μήνες μπροστά στην πύλη της Χαλυβουργίας, αψηφώντας τους εκβιασμούς, την τρομοκρατία και τα ΜΑΤ. Πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι. Ξέχασαν ότι και άλλοι προσπάθησαν στο παρελθόν να καταργήσουν την ταξική πάλη, να τη δικάσουν και απέτυχαν.

Πάντα οι εργάτες έβγαιναν πιο έμπειροι και δυνατοί από αυτές τις δοκιμασίες, γιατί το δίκιο δε φυλακίζεται. Ετσι θα γίνει και τώρα. Οσο δύσκολα και αν είναι τώρα τα πράγματα, θα έρθει η στιγμή που «όλη η Ελλάδα θα γίνει μια Χαλυβουργία». Οσο και να προσπαθήσουν δε θα μπορέσουν να μετατρέψουν τα εργοστάσια σε νεκροταφεία, ούτε να επιβάλλουν την ταξική ειρήνη.

Στο τέλος αυτά θα γίνουν ο τάφος τους, από αυτά θα ξεπηδήσουν οι φλόγες της επανάστασης, αυτά θα αποτελέσουν τη βάση της νέας, εργατικής εξουσίας. Εδώ εμείς πρέπει να προσπαθήσουμε περισσότερο και να γίνουμε καλύτεροι. Ο σπόρος που έσπειραν οι Χαλυβουργοί θα καρπίσει, κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος. Οσο και να προσπαθήσουν δεν πρόκειται να σβήσουν από τη συνείδηση των εργατών τον ηρωικό αγώνα τους, τη μεγάλη προσφορά του, να εξαφανίσουν το σπόρο που έσπειρε.

Ανέβασαν ψηλότερα το μπόι της εργατικής τάξης

Οι απεργοί Χαλυβουργοί, μετά και την καταδικαστική απόφαση, ανέβηκαν πιο ψηλά στη συνείδηση των εργατών. Με τη στάση τους ανέβασαν πιο ψηλά το μπόι της εργατικής τάξης και μας πείσμωσαν όλους περισσότερο. Συνέχισαν και μετά τον απεργιακό τους αγώνα να κάνουν το καθήκον τους, να τιμούν την τάξη τους. Χρειάζεται όμως και όλοι εμείς να κάνουμε το δικό μας καθήκον.

Να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους, να εξοπλιστούμε από τη μαχητικότητα, την αντοχή και την καρτερικότητά τους, που στις μέρες μας είναι απαραίτητα. Πρέπει να τηρήσουμε την υπόσχεση που τους δώσαμε εκείνο το πρωί έξω από την πύλη της Χαλυβουργίας, όταν μετά την αναστολή της απεργίας με το κεφάλι ψηλά προσπαθούσαν να μπουν στο εργοστάσιο.

Τότε μεταξύ άλλων τους υποσχεθήκαμε το εξής: «Τώρα πια δεν είστε μόνοι σας. Ολοι οι τίμιοι εργάτες, οι εργαζόμενοι, οι νέοι, σας έχουν στην καρδιά τους, είστε δικοί τους άνθρωποι, το καμάρι τους. Σας ευχαριστούμε για άλλη μια φορά και σας ευχόμαστε καλή συνέχεια στον αγώνα σας. Είμαστε πολύ σίγουροι ότι πολύ σύντομα θα ξαναβρεθούμε στους δρόμους του αγώνα. Θα είμαστε πολλοί περισσότεροι με πολλές "Χαλυβουργίες".

Οση βία κι αν χρησιμοποιήσει ο αντίπαλος, δε θα μπορέσει να επιβάλλει για πολύ το άδικο. Στο τέλος το δίκιο θα νικήσει. Είμαστε μαζί σας, θα επαγρυπνούμε μαζί σας ενάντια σε κάθε προσπάθεια της εργοδοσίας σε βάρος σας και σε όποιον θελήσει να λερώσει τον αγώνα σας».

Μέχρι τώρα τηρήσαμε σε μεγάλο βαθμό την υπόσχεσή μας. Σταθήκαμε στο πλευρό τους σε όλες τις μάχες που δώσανε. Προσπαθήσαμε μέσα από δεκάδες εκδηλώσεις να γίνουν κτήμα των εργατών τα συμπεράσματα του αγώνα τους. Τώρα όμως χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια να υπάρξει μαζική αντίδραση από κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς. Να δυναμώσουμε την αλληλεγγύη μας, όπως κάναμε στη διάρκεια του ηρωικού τους αγώνα. Να βγουν ψηφίσματα καταδίκης της καταδικαστικής απόφασης και αλληλεγγύης στους Χαλυβουργούς από τα Συνδικάτα, τις Λαϊκές Επιτροπές, τους μαζικούς φορείς, από παντού.

Να οργανωθούν μέσα στους χώρους δουλειάς συζητήσεις, εκδηλώσεις, το ίδιο και στις εργατογειτονιές. Να γίνουν παντού βήματα στην οργάνωση και στην αλλαγή των συσχετισμών. Οπως έλεγαν και οι Χαλυβουργοί από τις πρώτες μέρες της απεργίας τους «...η καλύτερη αλληλεγγύη είναι το κάθε σωματείο, ο καθένας εργάτης, να οργανώσει τους συναδέλφους του στο χώρο δουλειάς του. Να μην επιτρέψει να περάσουν τα αντεργατικά μέτρα ΕΕ, κυβέρνησης μαύρου μετώπου (...) Κάνουν λάθος όσοι νομίζουν ότι βοηθάνε τον αγώνα μας μόνο με μεγάλα λόγια, όταν στους χώρους δουλειάς τους δέχονται αδιαμαρτύρητα τα μέτρα, συνδιαλέγονται και συμβιβάζονται με την εργοδοσία (...)».

Ηδη υπάρχουν πολλά μηνύματα αλληλεγγύης από την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό, που δείχνουν ότι χιλιάδες εργάτες έχουν στην καρδιά τους τον αγώνα των Χαλυβουργών και ας μην μπόρεσαν σε αυτήν τη φάση να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους.

Σταθμός η φετινή Πρωτομαγιά

Να υπάρξει μαζική συμμετοχή στην απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ την 1η Μάη στο Σύνταγμα. Να αναδειχτεί πιο πολύ το ζήτημα με τις δίκες και καταδίκες συνδικαλιστών από όλους τους κλάδους, γενικότερα το ζήτημα του αυταρχισμού και της τρομοκρατίας. Στη φετινή εργατική Πρωτομαγιά παραμένει επίκαιρο το κάλεσμα που έκαναν οι Χαλυβουργοί την 1η Μάη του 2012 μπροστά από την πύλη της Χαλυβουργίας. Μεταξύ άλλων έλεγαν:

«Ηρθε η ώρα να ξεσηκωθούμε, το οφείλουμε σε αυτούς που πάλεψαν πριν από εμάς, στους νεκρούς της τάξης μας. Στους νεκρούς του Σικάγο, του Μάη του '36, στους 200 κομμουνιστές της Καισαριανής. Το οφείλουμε στα παιδιά μας για να μπορούμε να τα κοιτάμε με περηφάνια στα μάτια, λέγοντάς τους ότι δε γονατίσαμε, δεν τα προδώσαμε.

Δε φτάνει μόνο να ξεσηκωθούμε. Πρέπει να προετοιμαστούμε για μεγάλους, σκληρούς και μακροχρόνιους αγώνες. Μπροστά μας έχουμε βαρύ και μακρύ αντεργατικό χειμώνα. Δεν αρκούν οι αγώνες που ξέραμε μέχρι τώρα. Ο αντίπαλος είναι καλά οργανωμένος και διαθέτει πολλά μέσα.

Απαιτεί να οργανωθούμε σε όλους τους χώρους δουλειάς, να συγκροτήσουμε γερά κλαδικά συνδικάτα, με στηρίγματα σε όλους τους τόπους δουλειάς, εργοστασιακά σωματεία, σωματειακές επιτροπές. Να οργανωθούμε στις γειτονιές, να συμμετέχουμε στις Λαϊκές Επιτροπές. Να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις για τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας. Να προσανατολίσουμε καλύτερα τον αγώνα, ενάντια σε ΕΕ, εργοδοσία, στις δυνάμεις που τους στηρίζουν, με στόχο να πάρουμε στα χέρια μας αυτά που μας ανήκουν, δηλαδή όλα.

Χρειάζεται να αποκτήσουμε αποφασιστικότητα, αντοχή, πειθαρχία. Να διώξουμε από το σβέρκο μας, σε όλους τους χώρους, τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Είναι μεγάλη αυταπάτη να περιμένουν όσοι τίμιοι εργάτες τους ακολουθούν ότι μπορεί να αλλάξουν. Αυτοί εδώ και χρόνια έχουν αλλάξει στρατόπεδο, δεν είναι με τους εργάτες, δένονται με χίλια νήματα με την αστική τάξη και το κράτος της, πληρώνονται από αυτούς. Δεν πρόκειται να φύγουν ούτε με παρακάλια, ούτε με διατάγματα της Βουλής, παρά μόνο όταν οι ίδιοι οι εργάτες με την πάλη τους αποφασίσουν να τους διώξουν».

Σήμερα οι εργαζόμενοι μπορούν να καταλάβουν καλύτερα το κάλεσμα που απεύθυναν τότε οι Χαλυβουργοί. Εχουν περισσότερα στοιχεία για να κατανοήσουν τον αντεργατικό ρόλο του εργατικού κυβερνητικού συνδικαλισμού, την προσπάθεια που κάνει να κρυφτεί πίσω από νέα προσωπεία και μεταμφιέσεις. Να κατανοήσουν ότι δεν υπάρχουν λύσεις από τα πάνω, να μην ξεγελαστούν από τους νέους σωτήρες, να οργανωθούν και να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους.

Μπορούν να κατανοήσουν γιατί είναι προς το συμφέρον τους η ισχυροποίηση του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ μέσα σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς. Μπορούν να δουν ότι τότε και τώρα, αυτοί ήταν τα στηρίγματα των Χαλυβουργών και όλων των εργατών. Εχουν περισσότερη πείρα τώρα για να καταλάβουν ότι αδύνατο ΚΚΕ και ΠΑΜΕ σημαίνει αδύναμος εργάτης απέναντι στον εργοδότη και το σύστημά του συνολικά.

Εμείς ως Τομεακή Οργάνωση Βιομηχανίας, θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε τα διδάγματα και συμπεράσματα του πολύμορφου και εξίσου σκληρού και δύσκολου αγώνα που συνεχίζουν να δίνουν οι Χαλυβουργοί και μετά τη λήξη της απεργίας τους. Μαζί με τα διδάγματα από τον ηρωικό εννιάμηνο απεργιακό αγώνα τους, αποτελούν πολύτιμη παρακαταθήκη στην πάλη της εργατικής τάξης για να απαλλαγεί από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, να πάρει στα χέρια της την εξουσία.

Η αστική τάξη έδειξε για άλλη μια φορά το πόσο ταξικά σκέφτεται και δρα, πως ποτέ δεν ξεχνά και όταν μπορέσει επανέρχεται και χτυπά. Το ίδιο και η δικαιοσύνη, δεν είναι ούτε τυφλή, ούτε κουφή. Από την άλλη, όλοι όσοι καθημερινά υμνολογούν «τη δημοκρατία και τους θεσμούς» δεν είπαν κουβέντα για το γεγονός. Ας βγάλουν και οι εργάτες τα συμπεράσματά τους και ας δράσουν ανάλογα.

Οσο για τους καταδικασθέντες Χαλυβουργούς δεν είναι μόνοι τους. Μόνος του είναι ο φοβισμένος, ο υποταγμένος, ο προδότης. Θα συνεχίσουν παλικαρίσια τον αγώνα της Χαλυβουργίας και στο εφετείο, έχοντας στο πλευρό τους το ταξικό εργατικό κίνημα και πολλούς περισσότερους τίμιους εργαζόμενους και νέους.

 Του
Γιάννη ΜΕΡΕΝΤΙΤΗ*
* Ο Γιάννης Μερεντίτης είναι Γραμματέας της ΤΕ Βιομηχανίας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ